Από τη μια μεριά μιλάμε για λιτότητα, για οικονομία, για
περιστολή δαπανών, για σφίξιμο του ζωναριού…
Κι από την άλλη επιδιδόμαστε σε άσκοπες, περιττές και
νεοπλουτίστικες ενέργειες.
Από την μια μεριά μιλάμε για τεράστιο έλλειμμα της ΕΡΤ που
κατά βάση οφείλεται στην ρουσφετολογία των τελευταίων χρόνων [λέγεται ότι
τουλάχιστον επτακόσια άτομα υποαπασχολούνται ή δεν ασχολούνται με τίποτα ενώ θα
μπορούσαν πολλά να προσφέρουν σε άλλη κρατική υπηρεσία…] κι από την άλλη μεριά μερικοί έλληνες παραγωγοί γυρίζουν τις
παραγωγές τους-για λογαριασμό πάντα της ΕΡΤ-σε χρώμα.
Τι σημαίνει αυτό;
Άσκοπη σπατάλη χρημάτων. Χρημάτων φυσικά όχι των κυρίων
παραγωγών, αλλά δικών μας, αφού εμείς τελικά χρηματοδοτούμε την ΕΡΤ, άμεσα και
έμμεσα…
Στους διαδρόμους μάλιστα του Ραδιομεγάρου λέγεται ότι μερικοί παραγωγοί και συνεργάτες
τους χρησιμοποιούν σαν πλεονέκτημα κι
σαν ατού το χρώμα στην διεκδίκηση μιας εκπομπής.
Αυτό μας θυμίζει τις πολυτελείς συσκευασίες που μαγνητίζουν
το μάτι του αγοραστή, χωρίς να σκέφτεται ότι τελικά αυτός πληρώνει το
«χρυσόχαρτο»…
Μα εμείς δεν είμαστε ούτε αφελείς , ούτε διατεθειμένοι να
πληρώσουμε το τηλεοπτικό σελοφάν και χρυσόχαρτο.
Και είναι «χρυσόχαρτο» το χρώμα στην παρούσα στιγμή, στην
τηλεόραση για δύο βασικούς λόγους.
Πρώτος λόγος. Όσο η Κυβέρνηση δεν αποφασίζει τελικά ποιο
σύστημα έγχρωμης τηλεόρασης θα επιλέξει, δεν μπορούμε να μιλάμε για έγχρωμη
τηλεόραση.
Δεύτερος λόγος. Όσο οι συσκευές έγχρωμης τηλεόρασης είναι
πανάκριβες και ελάχιστοι διαθέτουν, ασφαλώς δεν μπορούμε να μιλάμε για έγχρωμη
τηλεόραση ή σωστότερα για ελληνικές έγχρωμες παραγωγές.
Είναι, το ξανατονίζουμε, περιττή πολυτέλεια. Και μια τέτοια
δεν σηκώνει ούτε ο τόπος, ούτε το ταμείο της ΕΡΤ.
Τα χρήματα που ξοδεύονται για το χρώμα, μπορούν άνετα να
ξοδευτούν για την άνοδο της ποιότητας των ελληνικών τηλεοπτικών παραγωγών, εκεί
φυσικά που η ποιότητα είναι υπόθεση χρημάτων και όχι μυαλού…
Η τηλεοπτική σαιζόν που τελειώνει τον Σεπτέμβριο μας χάρισε
δυο ελληνικές παραγωγές πολύ αξιόλογες.
«Το «Λεμονόδασος» σε σκηνοθεσία Τώνιας Μαρκετάκη και την
«Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» σε σκηνοθεσία Κώστα Αριστόπουλου. Και τα δυο
κινηματογραφημένα. Το πρώτο μαυρόασπρο. Το δεύτερο έγχρωμο. Προσωπικά δεν
βρήκαμε το «Λεμονόδασος» να υστερεί της «Δασκάλας» επειδή δεν είχε χρώμα.
Αυτό λοιπόν θάπρεπε να οδηγήσει σε σωστά συμπεράσματα τους
αρμόδιους και να αποφύγουν τις περιττές πολυτέλειες αυτή την εποχή.
ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«ΕΞΟΡΜΗΣΗ» 70
05/08/1979
