Θα σας ζητούσα να ρίχνατε μια ματιά στην τηλεόραση. Κι αν πάλι, δεν το αντέχετε, τότε ξεφυλλίστε την «Ραδιοτηλεόραση», το επίσημο περιοδικό της Ε.Ρ.Τ. Ξεφυλλίστε για να βγάλετε μερικά χρήσιμα όσο και εξοργιστικά συμπεράσματα. Θα δείτε λοιπόν ότι η τηλεόρασή μας διαθέτει πολλές και ποικίλες εκπομπές…Πολλούς και ποικίλους συνεργάτες…
Έχει λοιπόν ώρες και ώρες για τις αμερικάνικες αστυνομικές ταινίες. Ξέρετε, αυτές τις πολύ-πολύ διδακτικές… Σπεύδει να έχει ώρες και για το Μουντιάλ… Έχει ώρες για τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Θλιβερές, δακρύβρεχτες, κατά το πλείστον, ιστορίες και κωμωδίες με ξεπερασμένο χιούμορ.. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες…
Έχει εκπομπή η Ολυμπιακή [αεροπλάνα], ο ΟΣΕ[σιδηρόδρομοι]. ο ΟΠΑΠ [ προπο και τα τοιαύτα]…έχει ο ΟΑΕΔ… έχει το «Κρατικό μας θέατρο». Υπάρχει η «Θεατρική εβδομάδα»…Το φιλολογικό τέταρτο… Υπάρχουν τα «Θέματα και απόψεις»… Οι «Μορφές και θέματα».. Υπάρχουν…Υπάρχουν… Υπάρχουν…
Υπάρχουν, θα έλεγα και μερικές αξιόλογες εκπομπές… Ελάχιστες… Εκείνο όμως που δεν υπάρχει πουθενά, σε καμιά στιγμή, σε καμιά ώρα της Ελληνικής Τηλεόρασης, είναι η εκπομπή για τα νιάτα. Η εκπομπή που φτιάχνεται από τα νιάτα για τα νιάτα…Ένα ελεύθερο, ανεξάρτητο, αλογόκριτο βήμα για τα νιάτα μας…
Τα νιάτα μας, φοβάμαι, πως υπάρχουν στους δεκάρικους λόγους μερικών κυρίων. Είναι τότε που καθαρίζουν το λαρύγγι τους ξεροβήχοντας, φοράνε τα γυαλιά της «πνευματικότητάς» τους και τελικά ορθώνοντας την ράχη του «καθωσπρεπισμού» τους, μιλούν για: «Τα νιάτα μας, η χρυσή ελπίς του Έθνους μας…Το αύριον της υπερηφάνου φυλής μας…»
Μ’ άλλα λόγια τα νιάτα προσφέρονται για δεκάρικους λόγους, αλλά σ’ αυτά τα ίδια δεν προσφέρεται το τηλεοπτικό βήμα…Δεν προσφέρεται ο λόγος… Να μιλήσουν…Να συζητήσουν…Να φωνάξουν, αν χρειαστεί…τα προβλήματά τους, τις αγωνίες τους, τις έγνοιές τους, τα όνειρά τους…Να πάρουν θέση, να πουν την γνώμη τους, να σχολιάσουν τα λόγια και τα έργα τν μεγάλων…Αυτών που καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, την δική τους ύπαρξη, το δικό τους μέλλον. Οι φοιτητές έκαναν τόσες και τόσες κινητοποιήσεις, τόσες και τόσες αποχές. Αλλά φυσικά η ελληνική τηλεόραση τους αγνόησε. Δεν τους κάλεσε, δεν τους ζήτησε να πουν και από την τηλεόραση τις απόψεις τους, σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Τώρα μπήκαμε στην τελική ευθεία-κρατάει πάρα πολύ αυτή η ευθεία- της αγωνίας και της προσπάθειας των νέων παιδιών, που θα προσπαθήσουν κι εφέτος να κατακτήσουν τα πνευματικά μας ιδρύματα. Χιλιάδες παιδιά…Χιλιάδες γονείς…Και όλοι αυτοί πνιγμένοι στην αγωνία και στα προβλήματα…Αλλά για αυτήν την αγωνία, για αυτά τα προβλήματα, η ελληνική τηλεόραση δεν έχει χρόνο.
Όλοι λίγο-πολύ έχουν την μερίδα τους στην Τι-βι. Τα νιάτα είναι απόντα, αποκλεισμένα, βουβά.…
Ερήμην αυτών σχεδιάζουμε, εμείς οι μεγάλοι, το άμεσο και μακρινό μέλλον…
Ερήμην των αυριανών πολιτών αυτής της χώρας… Και αναρωτιέμαι, γιατί αυτός ο αποκλεισμός; Γιατί αυτή η σιωπή;
Ποιους εξυπηρετεί; Ποιους βολεύει; Και τέλος, ποιος τρέμει; Ποιος φοβάται τα νιάτα; Αλήθεια, ποιος;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το πρώτο άρθρο στο πρώτο φύλλο της ανανεωμένης «ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» Ημερομηνία: 18 Ιουνίου 1978!!!
Ένα άρθρο που σχολιάστηκε ως τολμηρό και σκληρό για την εποχή του.
Ακολούθησαν μέχρι τις εκλογές άλλα, τουλάχιστον, εκατόν πενήντα άρθρα.
