Μια εκπομπή που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε ειδικά για τα νιάτα, δεν μπορεί, δεν είναι δυνατό να «πουλάει» όνειρα και δήθεν «ευκαιρίες» επιτυχίας στους διψασμένους για επιτυχία, προβολή και αναγνώριση ανθρώπους.
Μ’ ένα τίτλο κραυγαλέο και από μια άποψη προσβλητικό- μας θυμίζει ανάλογη φράση που τη λέμε στα σκυλιά «να, πόρτο…» - κάθε Τρίτη βράδυ φωνάζει στο πανελλήνιο: «ΝΑ, Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ»!! Μ’ άλλα λόγια «να, η ευκαιρία, άρπαξε την ευκαιρία, προλάβετε την ευκαιρία…»
Και εμείς θα ρωτήσουμε: Για ποια ευκαιρία μας μιλάτε; Ποια ευκαιρία μας δείχνετε μ’ ‘ένα εντυπωσιακό «Να» στον τίτλο σας;
Θα παρακαλούσαμε την ΕΡΤ, αλλά και τους διοργανωτές της εκπομπής, να δείξουν και σε εμάς την ευκαιρία. Να την δούμε και εμείς. Γιατί μέχρι σήμερα, εμείς τουλάχιστον δεν είδαμε καμιά ευκαιρία που να δικαιολογεί την ύπαρξη και την χρηματοδότηση αυτής της εκπομπής.
Θα παρακαλούσαμε επίσης να μας πουν ποιοι και πόσοι βρήκαν την ευκαιρία.
Αλλά φυσικά να μην παραλείψουν να μας περιγράψουν κι αυτή την ίδια την ευκαιρία.
Η ίδια η εκπομπή τηλεοπτικά και αισθητικά κυλάει με αξιοπρέπεια. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να έχει και στόχους . Και να τους πιάνει σε ένα μεγάλο ποσοστό.
Πρέπει να έχει και σκοπό. Και να τον πετυχαίνει, όσο γίνεται περισσότερο. Διαφορετικά έχουμε ένα ωραίο κουτί με σελοφάν και χρωματιστές κορδελίτσες.
Ένα κουτί που τελικά εξαπατά, αφού δεν έχει περιεχόμενο.
Στα θετικά της εκπομπής είναι μερικά από τα όσα λέγονται από τα μέλη της επιτροπής, αν και μερικές φορές, δεν αποφεύγονται οι πλατειασμοί και οι προσωπικές αναφορές.
Δίνονται σωστές συμβουλές και γενικές οδηγίες για όσους θέλουν να επιχειρήσουν καριέρα σ’ ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα.
Τονίζεται, επιτέλους, το πόσο απαραίτητες είναι οι σπουδές, οι ασκήσεις, οι πρόβες, η επιμονή, για να μπορέσει κάποιος να κάνει κάτι αξιόλογο.
Αυτά, σωστά και αληθινά. Μα θα μπορούσαν να λέγονται από καιρό σε καιρό σε μια έκτακτη ή άλλη εκπομπή.
Αυτή η τακτική και για μια ολόκληρη ώρα κάθε εβδομάδα απασχόληση της τηλεόρασης πρέπει να έχει αλλά και να πετυχαίνει τους στόχους της εκπομπής.
Πρέπει πραγματικά να δίνει την ευκαιρία.
Οι συμβουλές, τα ευγενικά χαμόγελα και οι βαθμοί του μαυροπίνακα δεν λύνουν το πρόβλημα όταν, μετά από όλα αυτά, σε ξαναστέλνουν στο σπίτι σου και στην ανωνυμία.
Πρέπει να ξεκαθαριστεί. Μια εκπομπή που ασχολείται με τα όνειρα μιας μερίδας ανθρώπων σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψυχαγωγική.
Γιατί, σ’ αυτή την περίπτωση, δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ ό,τι έκαναν διάφοροι «κομφερνασιέ» και «θεατρώνες», να «πουλάει» όνειρα σε ανυποψίαστους ανθρώπους. Κι μια εκπομπή κρατικής τηλεόρασης δεν έχει αυτό το «δικαίωμα».
Ένα «δικαίωμα» που το κρατούν για τον εαυτό τους οι κατά καιρούς λογής-λογής καπηλευτές νεανικών καλλιτεχνικών ονείρων…
ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«ΕΞΟΡΜΗΣΗ» 96 03/02/1980
